"ลูกอีสาน" บ่แม่นแค่หนังสือ — มันคือเสียงลมหายใจของแผ่นดินที่เฮาเหยียบ

ในฐานะคนอีสานผู้ใหญ่ท่ามกลางเสียงหัวเราะของลมทุ่งและความเงียบงันยามแล้ง “ลูกอีสาน” คือเรื่องเล่าที่แทรกอยู่ในใจฉันมานาน มันไม่ใช่แค่นิยาย แต่มันคือชีวิตจริงที่เคยเป็น เคยมี และยังคงอยู่ในความทรงจำของหลายคน

คำพูน บุญทวี เขียนออกมาด้วยภาษาบ้าน ๆ ที่ไพเราะ อ่อนหวาน แต่ก็แฝงไว้ด้วยความแข็งแกร่งเหมือนดินแตกระแหงในหน้าแล้ง ตัวละครอย่าง "คูณ" หรือแม่เฒ่าที่เฮารู้จักดีในทุกหมู่บ้าน ไม่ใช่แค่ตัวอักษรบนหน้ากระดาษ แต่มันคือเฮาเอง คือพ่อแม่ ปู่ย่า ตายายของเฮา ที่ลุกขึ้นสู้ชีวิตด้วยความกล้าแกร่งและหัวใจบ่ยอมแพ้

อ่าน ลูกอีสาน แล้วมันคือการหันกลับไปกอดอดีตของเฮาเอง
คือการรำลึกถึงกลิ่นข้าวใหม่ หมากม่วงสุก เสียงแคนยามแลง และแววตาของคนบ้านเฮาที่มีความฝัน… แม้อยู่ใต้ฟ้าฮ้อน ๆ

ถ้าเจ้าคือคนอีสาน
ถ้าเจ้าคิดฮอดบ้าน
ถ้าเจ้าอยากฮู้ว่าเฮามาจากไส

ขอให้หยิบ “ลูกอีสาน” ขึ้นมา แล้วใจเจ้าสิพากลับบ้านเองเด้อ
(ความชอบส่วนตัวครูสิทธิ์ล้วนๆ ครับ ไม่ได้มีอะไรกับสำนักพิมพ์เลย)

ขอบคุณภาพจาก : https://library.coj.go.th/th/book/24002/book-24002.html